مرکز خدمات روانشناسی

مرکز خدمات روانشناسی

موسسه علمی پژوهشی روان بنه ( شماره ثبت 7180)
مرکز خدمات روانشناسی

مرکز خدمات روانشناسی

موسسه علمی پژوهشی روان بنه ( شماره ثبت 7180)

کودک شما بیش فعال است؟



کودک شما بیش فعال است؟


 کودکان 


کودک شما بیش فعال است؟ قبل از پاسخ دادن به این سوال مطلب ما را بخوانید.

مدام در حال شیطنت است و یک جا بند نمی شود، رفتارهای او و لجبازی هایش دیوانه تان می کند، در مهمانی هم از دست لجبازی ها و خرابکاری هایش آرام و قرار ندارید و مدام حرص می خورید، یکی می گوید باید بیشتر تنبیهش کنید و دیگری می گوید بزرگ می شود، خوب می شود و بعضی ها هم مهر بیش فعالی به او می زنند. اما واقعیت این است که همیشه مشکلات رفتاری بچه ها با گذر زمان از بین نمی رود و تنبیه هم نمی تواند باری از دوش شما بردارد.

 

 

گرچه بچه هایی که مثل زلزله ویرانی به بار می آورند، همیشه بیش فعال نیستند اما اگر متخصصان با بررسی فرزندتان چنین تشخیصی را مطرح کنند باید بدون تلف کردن وقت برای درمانش اقدام کنید تا اختلالات روانشناختی دیگر در آینده گریبان فرزندتان را نگیرد. اگر شما هم با این مشکلات روبه رو هستید با ما همراه شوید تا همه آنچه باید در مورد بیش فعالی بدانید از زبان دکتر شهره شکرزاده، دکترای تخصصی روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی و عضو هیات علمی دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات بخوانید.

 

 

زلزله خانه شما بیش فعال است؟

 

 

اصطلاح «بیش فعالی» که امروزه توسط بسیاری از والدین به کودکان برچسب می خورد و هر مادر با کمی شیطنت کودکش شاید برای رهایی خود از بار مسوولیت تربیت فرزند، عبارت «بیش فعال» را به زبان می آورد، اختلالی است که تشخیص آن بسیار دقیق و حساس است. تنها با مشاهده شیطنت و حرف گوش نکردن کودکان نمی توان به تشخیص اختلال بیش فعالی مبادرت ورزید. واقعیت این است که اختلال بیش فعالی به سادگی قابل تشخیص نیست و برای اطمینان از ابتلا به آن نیاز به تشخیص روانشناس و انجام آزمون های روانشناختی است.

 

 

کودک شما بیش فعال است؟

 

 

هر بچه لجباز و پرخاشگری به اختلال بیش فعالی مبتلا نیست؛ اختلال بیش فعالی یا ADHD مخفف عبارت Attention Deficit Hyperactivity Disorder به معنی «بیش فعالی توجه توام با نقص توجه» است و باید پس از تشخیص دقیق اختلال و تعیین نوع آن توسط روانشناسان متخصص در حیطه کودکان استثنایی و تحت نظارت به درمان این اختلال پرداخت.

 

 

مردم آزاری می کند؟

 

 

نه، فرزند بیش فعال شما مردم آزار نیست و قصد آزار و اذیت شما را هم ندارد. کارهای او دست خودش نیست؛ بد ذاتی هم ندارد، چه بسا او نیز از ناراحت کردن شما در عذاب و ناراحتی است. این اختلال به علت شباهت های زیاد با بعضی از نشانه های اختلال بی اعتنایی مقابله ای با این بیماری، اشتباه گرفته می شود اما فرق عمده این کودکان با کودکان بیش فعال در قصد و غرض شان است. کودکان مبتلا به اختلال بی اعتنایی مقابله ای، نمی خواهند توجه کنند، لجباز و یک دنده هستند و به اصطلاح، باجگیرند، فحش می دهند و دست بزن دارند.

 

 

متاسفانه آمار تشخیص نادرست کودکان ADHD بسیار بالاست. از سویی دیگر از هر ۱۰ کودک ارجاعی برای بیش فعالی، هشت مورد مبتلا به اختلال بی اعتنایی مقابله ای هستند که این اختلال نیز چنانچه درمان نشود در نوجوانی به اختلال سلوک و در بزرگسالی به اختلال شخصیت ناسازگاری اجتماعی تبدیل خواهد شد و جامعه را با مشکل روبه رو می کند.

 

 

به کی مراجعه کنم ؟

 

 

اگر فرزندتان با مشکلاتی روبه رو است به متخصص مربوطه مراجعه کنید؛ نه هر کارشناسی. اغلب افراد بدون اینکه نزد روانشناس بروند، یک راست سراغ روانپزشک می روند. روانپزشک هم با تصور اینکه بیمار دوره های درمانی توسط روانشناس را بدون موفقیت گذرانده است، دارو تجویز می کند. پس اگر فرزندتان مشکوک به ADHD است باید سراغ روانشناس بروید؛ آن هم روانشناسی با گرایش کودکان استثنایی نه هر روانشناس دیگری. در حوزه روانشناسی، گرایش های مختلفی مانند روانشناسی عمومی، بالینی، تربیتی و کودکان استثنایی وجود دارد که مناسب ترین گروه برای درمان اختلالات ADHD روانشناسان با گرایش کودکان استثنایی هستند.

 

 

روانشناسان با گرفتن آزمون های تشخیصی، مصاحبه تشخیصی با والدین و. . . به تشخیص و سپس شناسایی اختلال مذکور می پردازند که ممکن است فرآیند تشخیص چند روز، یک هفته یا حتی چند هفته به طول بیانجامد. از این رو تنها با ویزیت چند دقیقه ای نمی توان به تشخیص اختلال ADHD و تجویز دارو پرداخت. چون در این صورت شاهد افزایش کودکان وابسته و معتاد به دارو خواهیم بود؛ همان گونه که امروزه این کودکان بسیار به چشم می خورند.

 

 

باید مشت مشت قرص بخورد؟

 

 

ریتالین، رسپریدون و. . . از جمله داروهایی است که امروزه برای کودکان مبتلا به اختلال ADHD تجویز می شود. اگر این داروها به صورت خودسرانه، با تجویز معلمان، دوستان و آشنایان و بدون تجویز روانپزشک مصرف شود، عوارض شدیدی بر حافظه کودکان برجای می گذارد.

 

 

در این صورت درمان نیز کوتاه مدت خواهد بود و چه بسا در کوتاه مدت کارساز باشد اما بعد از چهار یا پنج سال استفاده، وابستگی به مصرف آنها مقاومت ایجاد کرده و مشکلات تازه ای را برای کودک به وجود می آورد. گرچه در برخی موارد چاره ای جز مصرف این داروها وجود ندارد اما این تشخیص مصرف دارو باید پس از گذراندن فرآیند خدمات روانشناسی و ارجاع کودک به روانپزشک، توسط روانشناس انجام گیرد.

 

 

کودک شما بیش فعال است؟

 

 

بزرگ شود، چه به سرش می آید؟

 

 

همیشه مراجعان خوش شانس نیستند و به موقع به روانشناس مراجعه نمی کنند تا درمان در آنها صورت بگیرد. گاهی این اختلال با کودک بزرگ می شود و در او باقی می ماند. اگر همسر یا همکار شما هم یک جا بند نمی شود و مدام کارش را عوض می کند، مرتب تغییر رشته می دهد و. . . چه بسا که بیش فعال باشد. افراد بیش فعال بزرگسال، مدام رشته تحصیلی و زندگی شان را تغییر می دهند و ثبات ندارند؛ البته این بیماران هم درمان می شوند اما سخت تر. به این افراد توصیه می شود تا می توانند شطرنج بازی کنند تا میزان توجه شان بالا رود.

 

 

رفتارهایش را زیر ذره بین بگذارید

 

 

کودکان مبتلا به ADHD بیش فعالی را همراه با کمبود یا نقص در توجه توامان دارد که نقص توجه نیز در چند حیطه متعدد قابل مشاهده است. یک نوع از نقص توجه در عدم توانایی توجه مداوم و مستمر به یک موضوع است. آنان تنها چند دقیقه می توانند در یک جا نشسته و تکالیف شان را انجام دهند و پس از چند دقیقه، باز بی توجه به فریاد و تهدید های شما شروع به بازیگوشی می کنند و تلاش شما برای نشاندن آنها برای انجام تکالیف به جایی ختم نمی شود و باز بعد از چند دقیقه، بی توجهی قابل مشاهده است.

 

 

نوع دیگری از نقص توجه را می توان تحت عنوان عدم توانایی تغییر توجه مطرح کرد. کودکان مبتلا به نقص در تغییر توجه، توانایی انتقال توجه از موضوعی به موضوع دیگر یا به اصطلاح شیفت کردن توجه را ندارند. این کودکان نمی توانند همزمان به چند موضوع توجه کنند. کودک معمولی می تواند همزمان هم بازی کند، هم حواسش به تلویزیون باشد تا با شروع شدن کارتون باب اسفنجی بپرد پای تلویزیون و هم اینکه گوشه چشمی مراقب باشد تا پدرش بدون او از خانه خارج نشود و کسی هم دست به خوراکی هایش نزند؛ درحالی که کودکان دارای نقص در توجه انشعاب یافته نمی توانند به بیش از یک موضوع توجه کنند. در انتها اینکه برخی از کودکان نمی توانند از مرحله توجه به تمرکز برسند و نسبت به یک موضوع معطوف یا به اصطلاح فوکوس کنند.

 

 

لازم به ذکر است کودکان دارای اختلال نقص توجه توام با بیش فعالی، علاوه بر نقص در توجه، بازداری رفتار هم ندارند؛ برای مثال اگر با دوست شان توپ بازی می کنند، نمی توانند صبر کنند تا نوبت به بازی آنان برسد.این بچه ها تکانشی رفتار می کنند و عصبانیت ها و واکنش های هیجانی ناگهانی را بروز می دهند.

 

 

شایعاتی درباره بیش فعالی

 

 

حرف هایی که از گوشه و کنار ، درباره فرزندتان می شنوید، آنقدرها هم درست نیست.

 

 

فرزندم کم هوش است؟

 

 

برخی والدین تصور می کنند کودکان مبتلا به ADHD ضریب هوشی پایینی دارند در صورتی که این اختلال ربطی به ضریب هوشی فرزندتان ندارد و کودکان بیش فعال نیز مانند همه کودکان معمولی، ممکن است باهوش تر یا کم هوش تر از بقیه باشند اما باهوشی یا کم هوشی شان ربطی به بیش فعال بودن شان ندارد و از آن تاثیری نمی گیرد.

 

 

برخی اوقات ممکن است این اختلال با دیگر اختلالات همچون ناتوانی یادگیری همراه باشد که در این صورت، تصور بر این است که کودک کم توان ذهنی است یا دارای هوش پایینی است در حالی که نقص در هر یک از فرآیندهای روانشناختی پایه همچون استدلال، درک، فهم و. . . می تواند کودک را دچار ناتوانی دریادگیری کند. حال ممکن است کودک بیش فعال دارای ناتوانی یادگیری نیز باشد

 

 

کودک شما بیش فعال است؟

 

 

باید لاک پشتی راه برود؟

 

 

وقتی که متوجه می شوید فرزندتان ADHD است، اطرافیان تان که در نقش کارشناس قرار می گیرند به شما توصیه هایی را ارائه می دهند و معتقدند با انجام بازی های ساده کودک تان صبور و مشکلاتش حل می شود. اگر شما هم کودک مبتلا به ADHD دارید، حتما شنیده اید که اطرافیان به شما توصیه می کنند به کودک تان بگویید مثل لاک پشت راه برود یا آب به دست آرام، آرام دور خانه را گز کند. اینها درمانی برای بیماری ADHD نیست و این بازی ها با بازی درمانی کارشناسان زمین تا آسمان فرق دارد و فرآیند شناختی کودک تان را تقویت نمی کند. پس بهتر است در مسائل روانشناسی هم دست به خوددرمانی نزنید و با انتخاب درمانگر مناسب، به درمان او دل بسپارید.

 

 

فرزندم بیمار می ماند؟

 

 

درمان بیش فعالی هم نیاز به صرف زمان دارد و با اولین مراجعه نمی توانید توقع درمان داشته باشید. اما این بیماری معمولا درمان پذیر است و بعد از یک ماه نشانه های بهبود مشاهده می شود. فرد مبتلا نیاز دارد تا بعد از درمان هر ماه یا هر دو یا سه ماه یک بار به پزشک مراجعه کند. البته این درمان ها تنها شامل افرادی است که سیستم عصبی و مغزی شان آسیب ندیده است، زیرا در صورت آسیب دیدگی مغزی و... . دیگر نمی توان از بیش فعالی صحبت به میان آورد و مشکلات مغزی که در اثر ضربه باشد، نیاز به درمان پزشکی دارند. تنها در صورت نقص در فرآیندهای روانشناختی می توان به درمان های شناختی و رفتاری مبادرت ورزید.

 

نیلوفر جامه‌بزرگی

نظرات 0 + ارسال نظر
امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.